شکارچی دل

پرش افتاد اینبارم به دامم
                        شدش پیدا آشکار و نهانم
شکارش کردم و گنجشک و بالش
                       بیافتاد بر زمین آخر تمامش
ببست آن موی گیسوی سرش را
                    ببستم زوود من بال و پرش را
قفس بال و پرش را کرد پرپر
                         تو بودی  آشنایم ای کبوتر
ز رنگ بال او افسوس مخوردم
                تو ای رود پریشان غم مخور غم
که او بالی زدو پرواز کرد زود
                 همیشه خاطرش در خاطرم بود
تورا در قلب خود من مینشانم
                  از آن روز هرچه سر کردم بیایی
گمانم تا ابد باید بمانم...


(رامی)