صفحه ی آخر

وقتی که گفتی آب، از این سر، گذشته ست
گفتم که از حالا دل من، در! گذشته ست
روح مرا با خنده ای دربرگرفتی
تیری! شدی که، از دلِ سنگر گذشته ست
با بغض و آه و حسرت و غم میگذشتم
از کوچه ای که سایه ی دلبر گذشته ست
بی جان شدم، پرپر زدم در رفتن تو
مانند مرغی کَز دَمِ خنجر گذشته ست! 
ساعت، توقف کرده در تنهای من
نفرین و ایامی که بی یاور گذشته ست
در هجرِ تو، تا چند باید سوخت حالا؟
از رفتنت صدها شبِ دیگر گذشته ست
آسان نخواهد بود این ماتم برایم
رنجم مده، جانِ من از حنجر گذشته ست
انگار باید بست، دفتر را از این پس
وقتم! به شعرِ صفحه ی آخر گذشته ست