کرانه از منِ معلوم بی نشانه مگیر

کرانه از منِ معلوم بی نشانه مگیر
رخ از اسیر غمت بهر تازیانه مگیر

روان مشو به تماشای شهر شب زدگان
به عزم کشتن دل، مقصد شبانه مگیر

تو سروری و سرایت بود تمام زمین
مبر ز یاد شفیقت، ره زمانه مگیر

به گوش من بشنو آن سخن ز ساز لبت
ز من صدای خوش از آن دف و چغانه مگیر

خیال وصل تو باشد دلیل بودن من
بمان به کوی خیالم، مر آن بهانه مگیر

نفس که دادی ام از عطر ناب گیسویت
دگر ز سینه ام آن عطر دلبرانه مگیر

مکن به جور ز کویم سفر به کوی دگر
ز خاک زنده شده نو گل جوانه مگیر

به داغ دوری ات آتش زدی به خرمن من
مرا بس است فراقت ، دگر زبانه مگیر

گرفتم آنچه بخواندم خیال و رویا بود
همین بس است برایم، مرا فسانه نگیر