معراج

میان شعله های سرکش و بی تاب دستانم

به خوابی تا حریم خانه ی خورشید رفتی

و من در ارتعاش هر رگ آن پیکر

                         از صبح سیمین تر

خدا را دیدم و آیات جا افتاده از

                         دیوان سبزش را

برای دستهایت شعر خواهم گفت

برای مهربانی های بی آلایشت

                    آغوش خواهم شد

و اندوه تو را وقف نگاه خویش خواهم کرد

به پاس مهربانی هایت امشب

با خدایم حرف خواهم زد

برایش از نگاهت شعر خواهم خواند

گمانم هدیه ی او وعده ی آغاز یک پرواز باشد ...