دل دریایی

با قایقی تنها بر پهنه دریا راهی شدم
پارو زنان در اوج بینهایت جاری شدم
دور از هر چه بود و نبود محو گشتم
از سر شوق رو به خورشید فریاد زدم
دریا سرود سازش و آرامش ساز می کرد
امواجش چو آغوش پاک مادران بغل باز می کرد
چه صفایی، چه صلحی در این امواج زیبا بود
با خود اندیشیدم این زلال بِه که در دل جا بود
براستی که باید دل چو دریا پاک و بی آلایش شود
خوشا آنکه در دریای خویش غرق آرامش شود
زان پس آموختم دلی زیباست که دریایی شود
وان دلی که عاری از هر کینه و ناپاکی شود