میکده فیض

ما که از باده ی تو دل خوش و سرمست شدیم
از سـحـــرگاه ازل چون ز عــــدم هست شدیم
ســــر ز اندیشه رهــا گشت، دل از کنج قفـس
که بدادیم ز دســت عــــاشق و دلبـــست شدیم
بــر در میـکـــده ی فیض چو عـــمری بگذشت
ما به دریوزگییـــت پاک و غــنی دســــت شدیم
دل چـــو انــــدر خــــم زلف تو گــــرفتــار آمد
خـالی و یک دله شـــد ، طـــایر آن شست شدیم
شــــب چو آن پرده بر افـتاد به هنگام وصـــال
از غــــم هـــجر تو رستیم و از آن دست شدیم

( مظفر جوینی،" ترنم وصال به سرچشمه کمال-دفتر هفتم "، موسسه علمی فرهنگی جهانکده)