کو من که نمی بینم ؟!

کو من که نمی بینم، آن کارگرِ خسته
سگ دو زده هردم باز، در نان شبش مانده
کو من که نمی بینم، افکنده سرِ مردی
نزد زن و طفلانش، پر کنده و شرمنده 
کو من که نمیبینم، رنگ می و بدمستی
واز حیله ی بیگانه، افیون شده بالنده!!!
کو من که نمی بینم، بیکار که کارش شد
با لول و نی و بافور، دمّان و نوازنده!
کو من که نمی بینم، درمانده زنی بیوه
بهر شکم نوزاد، تن گشته فروشنده
کو من که نمی بینم، آن ساعدِ پُر گوهر
کز کتف جدا گشته، با تیغ رباینده
کو من که نمی بینم، برنای جوانمردی
در بند که پرپر شد ، چون بوده نویسنده
کو من که نمی بینم، دی رهزن و چاپنده
امروز شده قاضی، سردار و نماینده
کو من که نمی بینم، صد وعدۀ سر خرمن
یابو چو گذشت از پل، تکذیب ز گوینده
کو من که نمی بینم، در کل جهان جایی
خوشحال همه بیمر، با دولت ارزنده!
کو من که نمی بینم، سودی ز فزون حرفی 
جز آنکه بخوانندم، لاینده سراینده
کو من که نمی بینم، امروز شوم بینا
پس زنده به فردایم، امید به آینده