گوی تب

مــــاچـرعه نـوش دیـده ی بیمـار دلبــریم
این گوی تب ز سـینه به درمـان کجا بریم
تا گوش جــــان سپرده به آن لعل شـکّریم
ما مســـت واژه واژه ی آن باده پــروریم
تا بر جـــمـال  چــهره ی آن مَه نظرکنـیم
ســـیّـار حــلقه حــلقه ی آن زلف عنـبریم
از خــاک کوی دلــبر و الــماس دیــده اش
گـوهر به سر نهـاده و بر تخـــت گرگـریم
در مســـجـد و کنیسه و میخـــانه بی گمان
از هر چه غــیر شــربت جـانان مطهـریم
خـالش بود چو نقـطـه ی پـــرگار روزگار
مــــا بر مـــدار گردش افــلاک جـــنبــریم
تا ره به عــــافیــت ســـپریم اندرین جهان
هــــمواره دل سپــرده ی گیسوی دلبــریم

از فیض عشق سـینه بیارای و جـان طلب
بـــر روی دوســـت، دل آیینه ســـان طلب
ســـــاغر فــراز ، باده ی آتشــــــتبـار دل
از چشـمه ی  حیات، نه از این و آن طلب

( مظفر جوینی، ترنم وصال به سرچشمه کمال - دفتر هفتم.)

موسسه علمی فرهنگی جهانکده