معشق و می

به می لب نزده بودم
که مقصود لعل لبت بود
که می نبودش، عذاب بود، یاقوت مذاب بود
انگار لبت ممنوع ترین جام جهانست
که قسمت من چون آدم و سیب است
چو درد بودم درمانم نکردی
راه خود کشیدم چو قناری از برت غمگین پریدم
هوای تو به سرم بود
جای خانه به میخانه رسیدم
به کفم پیمانه دادند در آن مستی دردانه دادند
ساقی آن شب هم دم ام شد تا سحر
نور افق تا که در جام فتاد
عکس رخ تو در آن جام کشید
یاقوت مذابی که دگر در عالم نچشیدم
زان روز مستی شد عادت شب های من
دست تو شد حسرت دستای من
گرمی جام به دستم شد گرمی دستای تو
خاطر یاقوت مذابت شد حاصل مستی من
به می لب نزده بودم که مقصود تو بودی
تو را در خرابات که نه در میخانه یافتم
حاصل بی حاصلان خنده های تلخ مستی است
دست می پرستان مقصود نارسیدنی است