ببخش ای شب!

نوازش می کند سرپنجه ی باران

                               تن عریان شب را

کوچه های شسته ی مشتاق و سرزنده،

           شب و یک ناودان چوبی کهنه

                   دوباره محو تمرین طنین نغمه ی باران

شکوه خواب عابرهای بی احساس فردا را

همین امشب ببین در کوچه های خالی خوشنود

                     حتی من

                       که از آغوش گرم پنجره ، در خلوت این شب

                                            شکوه لذت شب را

                                            به چشم خویش می بینم

                    ندانستم دلیل وحشت شب را

                                        از آدمهای این دنیا

گمانم وهم و تردیدی که در چشمانشان جاری ست

                         تعبیر گریز شب از آدم هاست

 

ببخش ای شب ! اگر این پنجره امشب

               مرا ناخوانده مهمان شکوه بزم سبزت کرد