غزل بانو

 

هر شب هزاران قطره ی اشک از دل بی تاب می افتد

دلی خون گشته و کابوس آن ، هر شب درون خواب می افتد
تو گریان  کرده ای با رفتنت این قلب ویران را
که مجنون گشته از وقتی به مویت تاب می افتد
دهان وا کرده ای ، باید بیندیشی به گفتارت
که ماهی با دهان باز ، در قلاب می افتد....
تصور میکنم ، تصویر زیبای نگاهت را زمانی که
برق آن چشمان زیبایت ، درون آب می افتد....
امیر پایدار قلب تو بودم غزل بانو ، ندانستی
با جدایی کردنت رسم وفا ، از باب می افتد‌.‌.؟
تو رسم بی وفایی کردنت ، ترفند دلداریست، نمی دانی
که هر شب ، هزاران قطره ی اشک از دلِ بی تاب می افتد...
...........
پايدار