در جغرافیای پارسی

(آغازگر:)
" مرا به یاد بیاور! من ام چکامه ی تو/
                  زبان و  اَصل و تبار و شناسنامه ی تو/"

(بدنه/ پیکره:)

درون هر غزلت، واژه های تازه، من ام/
                 به شادی ات فَوَران، در غمت  گدازه، من ام/
به خانه های دل انگیزِ سینه ی پامیر/
                        ستونِ همدلی و زیرسازِ  سازه،  من ام/
به کوهسارِ بدخشان، به کشتزارِ خُجَند/
                        به باغدشتِ دوشنبه، هوای تازه، من ام/
به هر نسیم، دعا  بسته ام به نیّتِ تو/
                           چو شعرِ ابرِ طرب، ردّ پای تازه، من ام/
تمامِ هستیِ من! مهربان تر   از این باش!/
                        صفای تازه، من ام. دلگشای تازه، من ام/
تو را که گم شده بودی، همیشه می جُستم/
                            پر  از غمِ کهن و  ماجرای تازه، من ام/
مرا غریب نبین! من خودی تر  از نَفَس ام/
                               دوباره آمده، دیرآشنای تازه، من ام/
خوشا به لحظه ی دیدار  بعد از آن همه هِجر/
                           " بیا عزیزِ دلم!" این صدای تازه، من ام/

(پایانبخش:)
       
" وصال مادر و فرزند، وصف ناشدنی ست.//"