بغلم کن

ای سُراینده‌ی احساسِ جوانم ، بغلم کن
عشق ممنوعه‌ی شیرین و نهانم ، بغلم کن
.
ای که آغوش تو آرام‌ترین جای جهان است
تا که غمگین نشود کلِ جهانم ، بغلم کن
.
تو بهاری و من آذر ،  زردم و بی تو مکدر
تا نَبُردَست غَمَت تاب و توانم ، بغلم کن
.
رودم و بِسترِ مَن بی تو کویری‌ست بلاخیز
آه دریا که به سوی تو روانم ، بغلم کن
.
سالها پیش جوان بودم و سرگشته‌ی گیسوت
در غمت پیر شدم لیک هَمانم ، بغلم کن
.
خاکِ یخ‌بسته‌ی صحرای فِراقم و تو خورشید
آسمانی تو و وصلت نتوانم ، بغلم کن
.
بغلم کن که تو خود ناب‌ترین شعرِ جهانی
به من از طعم لبانت بچشانم ، بغلم کن
.
بغلم کن که به چشمان تو وصل است وجودم
بی تو شعری نسرودست زبانم ، بغلم کن.
.
کورده‌وان فرجی