اهل فردایم من

من غریبم اینجا

اهل فردایم من

همزبونی ندارم

تک و تنهایم من

 

لهجه ام فرداییه

نگهم رو به صعود

فکرِ من پنجره رو

پیشِ چشم من گشود

 

کوچه های شهر ما

مملو از شادمانیه

سبک زندگی در اون

روشِ انسانیه

 

توی شهر ما کسی

دوس نداره پیر شه

اونقدر درد نداره

که ز دنیا سیر شه

 

درد هیچکس نمیره

بحساب تقدیر

همه فکر کارند

نه تو فکر زنجیر

 

کوچه های شهر ما

مملو از شادمانیه

سبک زندگی در اون

روشِ انسانیه

 

قصه ی رشد و رفاه

اینقدر مشکل نیست

که پس از سیصد سال

ندونی راحت کیست!

 

زندگی ساده تره

مثِ اینجا سخت نیست

که تو چارصد میلیون

یه نفر خوشبخت نیست!

 

کوچه های شهر ما

مملو از شادمانیه

سبک زندگی در اون

روشِ انسانیه