کوچه کف دستم می پیچید و

بسیار زیبا و جالب بود

درود جناب انصاری
بسیار هم عالی
مانا باشید به مهر گرامی

درود شاعر گرامی
زیبا نگاشتید

مرا که مثل آسیابی بلند
آب از شانه ام بالا می رفت
تا انتهای رود را تماشا کند

درود آقای انصاری زاده ی گرامی
انصافاً شعر زیبا و هنرمندانه ای بود.
هرچند یه جاهایی بیش از حد متکلف به خلق تصاویر تازه میشد و از مسیر اصلی شعر فاصله می گرفت:
مثل کفش های گم شده ی جبرئیل
که هرگز هنگام پرواز از یادش نمی افتاد
ولی پر از تصاویر و تعابیر تازه و لذتبخش بود...
اتفاقی که در زبان میوفته و احساس و اندیشه رو به تکاپو وامیداره... و شعر شما به زیبایی این ویژگی رو داشت...
درود و آفرین بر شما شاعر توانا

آخرین برگ که از ذهن زمین خارج شد
هوس پیچ و خم عشق
زمان را بلعید
من نشستم
روی یک تپه ی مُشرف به تماشای خدا در خورشید
هیچکس منتظر آمدن صبح نبود
هفت ملیارد لجن
پشت معصومیت عشق شناور بودند
فیلسوفی
آنقدَر گفت "خدا مُرده" که من سردم شد
اشک دیرش شده بود
باد روی تن عریان زمین می لغزید
باز هم ذهن "فروید"
به خودآگاه من ایراد گرفت
و تنم شورش کرد
یادم آمد که مسیح
عشق را می فهمید
یادم آمد که اگر نوح نبود
بار انگور زمین می گندید
حافظ از حافظه ی شعر و غزل خط میخورد
یادم آمد به سلیمان نبی
و به نمرود و نرون
و به تیمور
به چنگیز
به فرعون
یادم آمد به تمام تاریخ...
به خودم پیچیدم
عشق را روی زمین قی کردم
و نشستم بر تخت
سیب را آوردند
صخره ی عقل به دریای دلم قهقهه زد
باز مغلوب شدم
و ملائک
سر به زیر افکندند
دیدم عریان شده ام
در بیابان زمان
برگ نبود...
(م. فریاد)

شاد باشید

درود شاعر گرانقدر وعزیز

عالی بود موفق باشید

بسیار از لطف شما ممنون
یک وجه رستگاری شعر تشویق مخاطب است.

درود استاد بزرگوار
عیدتان مبارک
و
دستمریزاد

🌷🌷🌷🌷