این من

سلام‌ جناب شفیعی ارجمند

بسیار زیبا سروده‌اید.


شاعرانه‌هایتان ماندگار

الان متوجه شدم شما در سایت شعر نو هم تشریف دارید.
می‌خواستم یه لطفی در حق من و بانو فاطمه نادری کنید.
شاعری به نام (غزل زند) شعری رو که من در سایت شعر ناب با عنوان (بمان در خانه‌ات) ارسال کرده‌ام، کپی کرده و با حذف برخی قسمت‌های میانی و پایانی آن، در سایت شعر نو با عنوان‌ (جلوگیری از کرونا) به نام خودش ثبت کرده.
بسیار سپاسگزار میشم با مدیران تایید اشعار سایت شعر نو این موضوع رو در میان بگذارید تا پیگیری کنند.

البته خودم هم این پیام زیر رو براشون فرستادم؛ اما هنوز پاسخی به ایمیلم ارسال نشده:


سلام. شاعری به نام غزل زند شعری را که من پیرامون کرونا سروده‌ام و با عنوان (بمان در خانه‌ات) به سایت شعر ناب ارسال کرده‌ام و حتی قبل از ارسال در اختیار کارشناس ارشاد برای چاپ در کتابی گروهی پیرامون کرونا قرار داده‌ام، چند ساعت پیش در سایت شعر نو با نام (جلوگیری از کرونا) در این لینک به نام خودش به ثبت رسانده:

http://shereno.com/71617/64954/559782.html

لطفا پیگیری کنید.

ایشان شعری از بانو فاطمه نادری را هم در سایت شعر نو به نام خودش به ثبت رسانده.
با عنوان (تو)
در لینک زیر:

http://shereno.com/71617/64954/559653.html

سلام و عرض ادب دوست دوست داشتنی شاهرخ خان عزیزم
چندی پیش زندانت را خواندم و دست به قلم شدم
البته بخت یار نبود و نیمه کاره ماند
ماحصلش این شد
زندان ( مجتبی شفیعی – شاهرخ )
پشتِ غباری از چراغ شهر حیرانم
لعنت به تکرارِ درامِ وحشیِ رنگت.
قرمز ترین های جهان جمعند انگاری
اینجا، درون سومین بندِ پر از مرگت.
.............
ما، در شبی دُردانه ی یک حادثه بودیم
فردا ولی، محکومِ دارِ کینه ای آبی.
ما از فریب دشتِ سر سبزی، شدیم آهو
ما بسته ایم بر اقتدای صبحِ خود ،خوابی.
...........
در مانده ایم ،اینجا کسی یادش نمیاید
پروانه ها عاشق تریند یا که کرکس ها.
بر مغز های مردمم خنجر تَتو کردند
این وحشیان خیره سر، کشتند همه کس را.
...........
باید برم، اینجا خدا ،دیگر نمی اید
ما مرزهامان، خسته از کوچیدن دل هاست.
محرابمان گوشش بدهکارِ عذابم نیست
انگار نفرینی ،ته فنجانکَم پیداست.
..........
مادر برایم نذرِ لالایی بکن امشب
تقدیرِ نیل ،اینبار از دامان تو بُردم.
من از تمامِ ناصحانِ شهر ممنونم
اما سر انجام ،
خنجر از هم بَندیان خوردم......

این چند روز سردارمان به آرزویش رسید، تعدادی از بدرقه کنندگانش با بی تدبیری به او پیوستند و مهاجران سرزمینم به آتش بی تدبیری سوختند.
این ها همه گذشت اما انگار زمستان در حال گذر است و روسیاهی به زغال خواهد ماند.

این بار گول نخوردم
خیلی ها شاهرخ را به سپیدهایش شناخته اند آن گونه که هست.
زبان و بیان مخصوص به خودش را دارد.
هر چه دلش بخواهد می سراید بدون این که وامدار باشد به کسی.
هرچند در معرفی آثارش به جای قالب سپید معمولا غزل را تیک می زند ولی تفاوت کار این بار در این است که هر چند دوباره غزل را تیک کرده ولی سعی کرده چارپاره بسازد.
پنج بند قطعات به هم پیوسته شاهرخ با ایراداتی جزئی و قابل اصلاح نوید زایش کلاسیک سرایی را می دهد که گرچه در بحور کلاسیک شیرجه زده ولی در قالب "شاعر کلاسیک" خود را محبوس نکرده.
یکی از مواردی که مدت هاست می خواستم به آن اشاره کنم این بود که برخی از دوستان از سرودن شعر کلاسیک ذهنیتی پرورده اند که دست و پایشان را می بندد و تا ترکیب شعر کلاسیک را می شنوند برایشان چنین تداعی می شود که قبایی بر دوش دارند و کلاهی بسان قاضی شارع و محصول شعریشان باید صادره از چنین هیبتی باشد.
توهمی که شاهرخ خود را وامدار آن نمی بیند و چون در سپیدهایش زیاد غلتیده از این توهم رها شده و آزادانه به زبان می آید.
البته باید توجه داشت که به هیچ عنوان عدول از قواعد شعر کلاسیک شایسته نیست و به قول دوستی شعر کلاسیک باید اول برادری اش ( پیروی از قواعد ) را ثابت کند تا بشود میراث نقد را تحویلش داد.
اما زندان شاهرخ را دریابیم
در بند اول زندان قوافی مصاریع زوج با هم همخوانی ندارد و این ابتدای مسیری است که رفع ایراداتش با شناختی که از شاهرخ دارم برایش غیرممکن نیست.
اگر شاهرخ در مرگ مصرع چهارم بند اولش مصر باشد می تواند از برگ در قافیه بیت اولش بهره بگیرد و اگر در قافیه رنگ

اما امروز این من (ت) را که خواندم قصد کردم جبران مافات کنم و تلافی مقد نیمه کاره زندان را این جا سر این شعر درآرم.

دزدیده از فالی ،کمی اسرار ،این( من(
بَردار خواهد شد ،شبی انگار ،این (من)
بیچاره( من) ،محبوسِ یک تعبیر خواب است
اینبار خواهد شد ،دمی بیدار ،این( من)
در انتظاری ،چشم های (من) به جمعه است
یکبار خواهد شد ،ولی زوار ،این( من)
گفتند به (من)، مختارِ مختاری در این جبر
هر بار خواهد شد، کمی مختار، این( من)
نامحرمی حک کرده دیشب ذهنِ( من) را
اَسرار خواهد شد، ولی ستار ،این( من)
من )بوسه ای را خرج یک عالم نموده
انگار خواهد شد، لبی بیمار، این (من)
خالی شده از یاد مردم، تختِ این شهر
هوش دار !خواهد شد ،شهی سرشار، این ( من)

مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع
آهنگی است که شاهرخ در دریای رجز برای این غزل انتخاب کرده.
اختلاط ردیف (این من) با تری آهنگ شعر و بهره گیری از قافیه ای ساده و محکم توانسته شاهرخ را با ثبات تر کند.
انتقال مفاهیم ذهنی نوپردازی که شاید تعداد آثار کلاسیکش که من از آن ها خبر دارم هنوز به عدد انگشتان یک دست هم نرسیده در مطلع غزل چندان استوار خودنمایی می کند که انگار یک صوفی یا (همان عارف خودمان) البته از نوع تراز اولش دارد از آموخته های خانقاهی اش در محضر پیری درس پس می دهد.
ولی در حقیقت نه عارفی در کار است و نه پیری ونه خانقاهی برای مراسم خلعت پوشیدن.
این باطن نهان و سویدای درون هر شاهرخ متفکری است که تنها خلعت نظم بر تن کرده و دلربایی می کند.
هنر به نظم در آوردن کلمات با هدایت عصاره درونی سال هاست که توفیقش اثبات شده و البته تمایزش نسبت به نثرهای بی آهنگ ناموفق تر.
البته این امتیاز بالقوه در هر بطنی نهان است و طبعی لطیف و سرکش و قوی می خواهد تا بالفعل شود و این نکته ی تمایز دیگری است برای شعرایی که کلاسیک سرا نیستند بلکه کارآزموده در این راهند.
اما مطلع را که زیر و رو کنی
دزدیده از فالی ،کمی اسرار ،این( من(
بَردار خواهد شد ،شبی انگار ،این (من)
تلمیحاتی می یابی به ظرافت که یاد حلاجت می اندازد. سرقت اسرار نهانی از فال جاودانی و گلاویزی با داری که خفگی اش هدیه ای است تا نامی را پرآوزه و ماندگار کند.
شاهر در نهادش این را می داند، هرچند تا قبل از این که پیگیر سپیدهایش بودم تا هماهنگی سوژه یابی و بیانش را جایی مچ گیری کنم ولی هیچگاه هماهنگی ای که این شعر با تمام پیچیدگی هایش داشت را از زبان شاهرخ درنیافته بودم.
شاهرخ در ادامه ابیات با گویش ریتمیک البته این نو و تازه اش سعی کرده برون ریزی اسرار سویدایش را پیگیری کند.
انتخاب ترکیب های حبس در تعبیر خواب و همراهی بیداری در مصرع بعدی تصویر ذهنی واضحی از تعابیر صوفیان معتقد به وحدت وجود را از نو برای مخاطبش بازسازی می کند.
شاهرخ در بیت سوم سعی دارد با زیارت جمعه آمیخته ای از ذهنت متصوفانه خود را رنگ و بوی مذهبی دهد تا پوششی موجه برای درونیاتش داشته باشد.
در بیت چهارم
گفتند به (من)، مختارِ مختاری در این جبر
هر بار خواهد شد، کمی مختار، این( من)
انگار شاهرخ دچار ایراد تایپی شده و " گفتی به من را " " گفتند " درج کرده که اضافه وزنش در رکن ابتدایی زبان مخاطب را سنگین می کند. هرچند در این جا هم شاهرخ زیرکانه واقعیت پذیرش مسئله جبر را با اختیار گره می زند ولی نگاه واضحش به پذیرش اختیاری ذره ذره جبر را می توان به پای اقتضای سنش و بالارفتن آن و پختگی اش نوشت.
بیت پنجم شاهرخ که شاید هک را حک نوشته باشد هم قابل توجه است. که شاهرخ در هر دو صورت نوشتن فاتح این بیت است و حک در ذهن با هک کردن امروزه را می توان همسنگ فرض کرد و قدرت پوشیدن سرار شاعر در مصرع دوم بیت پنجم می تواند تاییدی بر این مطلب باشد.
اما در بیت ششم
من )بوسه ای را خرج یک عالم نموده
انگار خواهد شد، لبی بیمار، این (من)
اقتفایی مرموزانه را از بیت معروف " من به خال لبت ای دوست ... " در ذهن مخاطب تداعی می کند که حامل پیامی است که با واگیری جنس چینی این روزها و تطابقش با شرایطی که سال هاست بر سرمان می رود را می توان در ارتباط دانست.
اما مقطع شعر که اشاره به اریکه ای خالی و پتانسیل پیدایش سلطانی پر خواهد بود را می توان یکی از موذی گری های دیگر ذهن پوشش دار شاهرخ دانست.
سرفه امانم را بریده پس اجازه می خواهم برای مرخصی
البته امیدوارم با خواندن این نقدک گرفتار واگیری که روزهاست با آن دست و پنجه نرم می کنم نشده باشید.
عزت زیاد
وحید سلیمی بنی 23 اسفند 98