آرامِ جانم نمی شود به ترک عادت ِِ عشقت دست بزنم .

آرامِ جانم
نمی شود به ترک عادتِ
عشقت دست بزنم .

عشقم 
که تقدیری نداشتم ،
به جز در بدری .

در هوایت ، روز و شب
در آسمان دلت پر و بال می زد .
این بینوا دلم. 
خسته ز دست روزگار دلم .
چقدر خودش را به در و دیوار می کوبد 
این دو ر افتاده ز بام دلبرش .

نمی شود 
به ترک عادتِ عشقت دست بزنم .
بارها دنیا محکومم کرد ،
اما
نشد که نشد .
جان داد و 
اما راضی به فسخ این پیمانِ
دلدادگی و وفاداری
 ابدا نشد .
 
جز به خیال و نگاه ی عاشقانه و
دلبری های شبانه ات
درمان که  نشد،
دردهایی ریش تر ، بیشتر 
به تاول گذشته هم اضافه تر شد. 
عشق است دیگر 
درد و درمان یکجاست 
درمان در دستی ست 
که دردش را باید به جان بخرید .
نخری 
آسان دادی این درد شیرینِ
 گران را ز دست .
درد 
پیمان 
وفا 
درمان یعنی او 
.
اگر توانستی دستت را
 بدون انگشتانت تصور کردی 
یعنی باید بتوانی 
عشق را بدون درد تحمل کنی .
که آن هوسِ زود گذر است . 
که خاکستری رنگ و 
دل آزار و بی معناست . 
گندیده تر ز تعفن ِ مردار است . 
عشق 
خوشبو ترین گل دنیاست 
که هر دم می دهدت آواز 
که  گوش بدهید 
به دلنوازترین ساز ِ عشقمان پایدار .
که عالم گوش می دهد 
به نغمه ی این ساز و آواز .

 به باورِ بی نیازترین احتیاج
که دستم پر در آورده 
ز پروازهای  راز و نیاز 
عشق خداداد.
نوشته ی - روح انگیز ( فرح ) امیدی 
شیراز 
1398 / 12/13