زلال

باز دو رکعت زده ام بوسه ای (زلال)

عشق عیان می شود

طبـع لطیـفم چـو روان می شود

عشق مــرا تا سر  ِ میلاد جنون می برد

وای به روحم که جوان می شود

شاه زمان می شود

وای به دادا که او

دارد ازین پس به خدا گفتگو

وای به دادا که سرش گشته  سر  ِ دارها

زلـزلــه انـداختـه بـر او سبو

راز نپـرس و نـگـو!

بی سرو پا گشته ام

از تـن  ِ آلـوده جـدا گشتـه ام

بـاز مــرا تـا لب و آغـوش خـدا  بـرده اند

باز چو خاموش و رها گشته ام

غرق نوا گشته ام

هر که شد از ما جدا

گشت عجب فارغ از این ماجرا

هر که  می  ناب  چو  من  گوشه ی عالم چشید

پاک شد از هر گنـه و هر خطا

پیش تو چون مه لقا

بین  ِ چهار و سه ای

بــاز دو رکعـت زده ام بــوســه ای

تـوبــه نمـودم دگــر از سجـده بــه تردیــدها

بی تو شود چشمه اگر عرصه ای

سر نکشم کاسه ای

مفتعلن مفتعل

مفتعلن مفتعلن مفتعل

مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعل

مفتعلن مفتعلن مفتعل

مفتعلن مفتعل