آوای تو

در پَسِ کلامِ من
موسیقی ملایمی می نوازد
آوای دلنشین تو را؛
شاید شعری شود لابلای دفتر؛
دانه های برف
 ریتم تو را از نُت های کلامم یاد گرفته اند
با سازِ تو، برای من می نوازند؛
این زمستان مهربان شده!
یا ترحمی بیش نیست؟؛
حواس که پرتِ تو باشد
یک آهنگ کور(بیکلام) هم نام تو را می خواند؛
کجای حکایتِ من گم شده ای
که هرگاه دلم تنگ می شود
می خوانمش و جمله ای به آن اضافه می کنم
باز پیدا نیستی
و من ناتمام می مانم؛
آه ای دلتنگی های بی امان
من را کلامی بگو تسکین باشد
و پایانی بر این رمانِ شعر