آرزوهای پیر !

امروز اگر
 بذرِ تفرقه بر دل ها
 می افشانم،
 خیالی نیست!...
 فردا،
 بادبانِ قایقم
 از گل هایی ست،
 که خونِ شان،
 شبیه هیچ
 رنگی، نیست!
 ***
 آنقدر از یأس زرد
 و شقایق گفتم،
 که از پیراهنم
 ُّّ« دکمه »« دکمه »
 زُلیخا،
 پر پر می شود!؟
 ***
 به دلم دستمال
 بسته ام
 تا جگرم،
 کباب نشود!
 ***
 بهار
 دریچه دلم را،
 می زند
 لولای کلبه ی تنهایی ام،
 « خسته » است!
 ***
 سایه ی دیوارِ من،
 ننشین!
 آفتابِ دلِ من،
 شکسته است!
 ***
 آنقدر باریدم
 در فراق انار؛
 که چهره ی « سیبم »
 به خون
 نشسته است!
 ***
 برگ برگ
 می شوم...
 فریاد شکستنم
 به پای هیچ
 «حلزونی» نمی رسد!
 ***
 دل من،
 با هیچ منطقی ،
 و احساسم ، با عقلی؛
 کنار نمی اید!
 آنگاه که
 ذهنم درست کار
 می کند؛
 سوره ای نازل
 نمی شود!
 من، از افلاطون،
 شاکی ام!
 شاکی...
 ***
 من،
 شاعرِ هزاره ی بیم،
 و آرزوهای پیرم ...
 قرنِ آلوده از
 جیغ های دلنواز!؟
 سده ای که
 هزار چهره دارد
 و گوشی،
 برای شنیدنِ سکوتِ ما؛
 نه دارد!...
 ***
 قوی سپیدِ وحشی ی من
 سزاوارِ سزارین نیست!
 با خورشید
 می آید وَ تا طلوعِ ماه
 خواهد، درخشید...!
 ***
 ساعت من،
 از هزار گذشته...
 و میخک ها،
 بیخیال
 بر دیوار بی باغِ من!
 پیچیده اند و
 شیپوری ها
 سازِ «خود»
 میزنند!
 ***
 من،
 با سازِ هیچکس،
 نخواهم رقصید!...
 .
 .
 .

دل ها را

باید پُخت!
 ***
 - پژواره -