مرا حس کن

مرا حِس کن اگر پاییز خشکاندست گلدان را
چو از ایوان غمگین خیره‌ای برفِ زمستان را
.
مرا حِس کن چو با یک عکس پُل بَستی به چشمانم
و از آن چشم‌ها خواندی سرود خیسِ باران را
.
اگر شعر مرا خواندی و اشکت محو لبخند است
شکوه عشق را حس کن -همین حال پریشان را-
.
تو را حس می‌کنم با بوی ناب یاس‌‌های زرد
که دلتنگی من این عاشق‌ترین مجنون دوران را
.
اگر صبرت به سر آمد مرا یک لحظه یادآور
که بر روی جگر چندی گذاری باز دندان را
.
مرا جا داده‌ای در سینەات دیگر خیالی نیست
که دریا پس نخواهد زد ز قلب خویش مرجان را
.
غم من را کسی جز تو نخواهد خواند از چشمم
«به دریا رفته می‌داند مصیبت‌های توفان را »
.
کسی شلاق بهمن را بە پشت سروها فهمید ؟!
کسی جز برگ می‌داند تب سرمای آبان را؟!
.
من و تو باز با بال شکسته اوج می‌گیریم
من و تو خون نو خواهیم شد رگ‌های عصیان را
.
تو روزی می‌رسی با دست هایی از حریر نور
و می‌بندی به رود اشک‌هایم راه جریان را
.
و من آن روز باور میکنم حتما خدایی هست 
که می‌بیند تمام دردها و رنج انسان را
.
کوردەوان فرجی  ۱۳۹۸/۰۶/۱۱