معشوق نوشت

تو همان بانوی عشقی
از تبار خواستن ها و نرسیدن ها،
با دلی که عشق را مشق کرده ایی 
از همان روزهای کودکی...
از همان زن هایی که فروغ می گفت
از همان هایی که در دل آری،
ولی در زبان نه می آورند
از همان زن هایی که 
از سمرقندِ لب هایت
تا چینِ دامنت 
می شود بوسه تجارت کرد!
از همان زن هایی که 
وقتی افسار اسبی را می گیری، 
نجابتِ اسب شرم می کند 
از دست هایت...
آخ که چقدر 
آن کلاه سوار کاری به تو می آید،
دل ضعف می کند و...
این حرف ها بماند برایِ وقتی که
تنها شدیم؛
چون این شعر عمومی ست!!
از همان زن هایی که
آسمان دلت ابری ست
ولی نمی بارد 
از همان زن هایی که
بیرون نمی آیند از آن زندان سردتنهایی 
و نمی شِکنند بغض شان را
از همان زن هایی که
وارث دلتنگی اند...
تو اگر معشوق من بودی
دیوانی برایت می سرودم که
خدا پریود شود...!!

رضاتبریزی_تورک 
98/5/25