نه دی

فردا نه است از دی و نه ماه رفته سال
روزی نکو به اهل خرد، روز عشق و حال
روزی که جمله ملائک به صف شدند
نظاره گر شوند به کاری چنان محال
آمد خدای در وسط و دست ها بشست
 حور و ملک ز حیرت او بسته دست و بال
پیش آورید کاسه ی آب و خمیر کرد
خاکش ز عرش و خمیرش همه حلال
از روح خود  دمید در آن و  نگاه کرد
شادی و عشق ریخت به دوران  چه لایزال
من بودم آن خمیر که ایزد درست کرد
من آمدم جهان  ز نسب خوب و با کمال
اهریمن  این کرامت حق را چو نیک دید
عمرش به ته رسید و فرارید چون غزال
اهل زمین همه مشغول عیش و نوش
از طالعی  نوشت خداوند با جلال
می نوش و دف بکوب که دوران عشق شد
فرصت که جور گشت و دمی یافتی   مجال
من مصطفی مرید به یاران و  دوستان 
این شعر  آمدست به خواب و همی خیال