سه شاخه گل در قلبم

وقتی که
جغد تنهای شب
از سرِ شانه های باد
می پرید
و مشت های رهای افق
ورق های برگشته ی زمان را
بر فرق خاطره ها
می نشاند
سه
شاخه
گل
با احترام و
اقبال و
خواهش
در قلب من
فرو رفته بود
و من
به هر جای جهان
می نگریستم
صورت لبخند تو را
با ته ریش ملایم صبور
بر گلدان دلم می نشاندم
چیزی به صبح نمانده
اگر چه یلدا یلدا
پرم از
شب بوهای تنهایی
به مینای در قفس می مانم
بنامی ام
صدا می زنم
خود را
تو را
صدا که می زنی
پرواز می کنم
نگاه دلم
به آفتاب لبانت دوخته
زبانم بند مهرست
من لال گل های عباسی
من شیفته ی برکه ی مبارک نگاهت
من در جیب خود
سه شاخه گل را
بی شیر و خط
بدون استدلال
پیشکش بهار وجودت کردم
شاید که دنیا
روی خوش خود را
به نگاه های مضطرب پنجره ها
نشان دهد
در قفس سینه
مینای دلم
انعکاس وجود توست
که به سرگردانی جهانِ
بی سرانجامی لبانت
می نگرد