یاد گرفته ام

یاد گرفته ام 
وقتی
رفته باشی،  
قهوه درست کنم پشتِ پایت ،
پاییزِ رفتنت را تماشا کنم
شکست را بلد باشم ....
بسر میرسد این
 شب گریه ی مغرور هم، بالاخره  
من یاد گرفته ام 
گم شدن و پیداشدن در این قافله را
 دوباره و دوباره ،بلد باشم  ...
یاد گرفته ام 
بی کسی ام را  
وجب کنم... بی تمنا !
در انجمادِ فصل خواهشت... بلرزم ،
خودم‌را بپوشم
 خودم را ببوسم ،
 بغل بگیرم  ، عاشق شوم ....
خودم را بشکنم ، سیلی  بزنم ،
 خودم را بمیرم ...
یاد گرفته ام عزیزم ، خودم را ...بلد باشم ....
در هُبوطم زانو بزنم ، سجده کنم ....
به گِل نشستن را بلد باشم ....
...فدای سرت !
من شاعرم ....
یاد گرفته ام 
باختنِ همه ی این قافیه ها را
 به عمری سکوت،
بلد باشم ...