پیاله

« پياله »
گويند كتاب فضل  وِرا1  يك  پياله اس            
كآن يك پياله  شربت آن، صد پياله اس
فصل بهار  و هر چه گُل و لاله  مي بُوَد           
 آب   بقاي  آن همه ، از  آن    پياله اس
هر سبزه  در بهار كه  رويد ، نشانه اس           
 آب  بقاش ، از  يَم2  آن  يك  پياله اس
اول  بشر كه  از نم  آن يَم  بقاء  چشيد           
 تا  عاقبت  بقاي  بشر ، زآن    پياله اس
اي  نوجوان ،تو آب بقاء  را چشيده اي          
  آب  بقاي  هر  بشري ،  در  حواله اس
آب  بقاي  هر  بشري، سهم و قسمتس            
سهمش جدا جدا،به يكي  زآن پياله اس
اي  نور چشم من،خبر از آن بقاء بپُرس           
بر عاقبت ، نشانه  به  غايت3   پياله اس
دنباله اي  زِ  عاقبت   آن   بقاء    بـبين           
 ره  مي رود  بشر ، به  هزاران  ساله اس
خاك  زمين ،زِ جسم  بشرها  مكملس           
صد سال زير خاك وهمان سي ساله اس
خاك زمين كه سبز برويد  زِ جسمشان           
اين سبزه ها،نشانه  از آن سرو و لاله اس
انديشه كن بشر، تو از  اول  به  عاقبت            
راه و روال  تو،به همين  يك  مناله اس4
اين  راه و اين طريق ،بشر  بايدت رَوي          
 اما  فغانـش، تو را  به  هواي  نواله اس5
مُلك خداي هر دو جهان را چو بنگريم           
بر نام  يك  خداس ، به مَثل    قباله اس
راه  مي رود  بشر  به  بقاء و  به عاقبت         
  راه  و روال  هر  بشر  از اين  رواله اس6
سر سبز تر زِ سبزي دنيا،حسن چه است         
 حُسن سخن،كه سبزتر از سبز و لاله اس
٭٭٭
1- او  را      2- دريا      3- پايان – مقصود      4- طريقه – طور - ثروت      5- لقمه- نعمت     6- ترتيب –روش