قالیچه

قالیچه
روی قالیچه می ‏نشینم
به نقطه ‏ای پرنقش و نگار می ‏روم
جایی که مادرم بیست سالگی‎ اش را با زنبورهای عسل، عروض و قافیه می‌ بافت.
و در بقچه‏ ی گل دار شب، ستاره می‏کاشت.
دهانم، شیرین‏ تر از شعر می ‏شود، در این وقتِ روز.
راه جهان باز می ‏شود، روی قالیچه‌ ای که خشتی از خاطره است.
قلبم، اما، پر از باغچه‌ ی رنگارنگی است که از غربت مهتاب، گل‌ های ستاره می‏ چیند.
با کبوتران جامانده از غروب، سپید می ‎خواند و نارنجی، نفس می‏ کشد.
روی قالیچه، با تمام خدایان زمین خداحافظی می‎ کنم.
تا با نقشِ رؤیاهای شاعرانه‌، روشنی گیرم.
ای تمامِ رنگ‎ هایِ روشن زیستن،
من به تمامِ زبان‎ های زنده ‏ی دنیا، قرمز می‏ رقصم و گرم و آفتابی
می‌ خندم.
روی قالیچه ‏ای که پر از نقش و نگار زیست بوم لبخند است.
و دست‎ های گرم مادرم، همچنان در آن جاری است.

معصومه محمدی سیف
10 آذر 1398