نامه ( 1)

برزیگران، خون میدمند در کشته ی زنارها
با هر گسل، فریادمان، جامانده در آوارها

از هاله ی روحانی زور و زر و تزویر شان
مسخست رنج واقعه، جز در تب هوشیارها

از تلخنوشی بیزمان، جهلست عقل سرخمان
در خواب زندان مرده ایم، از وحشت بیدارها

پرمدعا و هرزه پو،در سوهشی بی آبرو
شاید خدایی میکنند!! ،در حسرت دربارها


کاخ بلند باستان ، ویرانه از سیل خزان
چشمان گنگ خاکمان، لبریز از گفتارها


دیوانمان سر در قفا، منبر خدومی با وفا
مکر تزاران گدا، بال وطن   در تارها

عریان زنان آریا، مردان تهی از ریشه ها
یاسی مقدس مانده  در بین در و دیوارها

طاعون بی اندیشگی، عصیان جادوکارها
از خویش هم بیگانه ایم در معبر  پندارها


در رو نگفتم، خاطرت شیخا نیازارم دمی
باری گمانم نامه را آورده اند ، چاپارها..