خلبانان شهید

لبخندهای با صفا را دوست دارم

تندیس های دلربا را دوست دارم

 

دیوانه در عشق وطن بودند و رفتند

دیوانه ام دیوانه ها را دوست دارم

 

آیینه ی تابیده در قاب شقایق !

تصویر زیبای شما را دوست دارم

 

بر سر در هر کوچه ای نام شما بود

این نامهای آشنا را دوست دارم

 

هم عاشق آغاز پرواز تو هستم

هم آخر این ماجرا را دوست دارم

 

چون قامتت شعر بلندی می سرایم

 این قصه ی بی انتها را دوست دارم

 

در سر هوای پر زدن بسیار داری

من در جهانت این هوا را دوست دارم

 

در دستهای باد بالت را رها کن

در باد این نشو و نما را دوست دارم

 

با غرشت جان زمین را میشکافی

آری طنین این صدا را دوست دارم

 

جان میدهی و ادعایی هم نداری

من عاشق بی ادعا را دوست دارم

 

در امتدادت نسلی از خورشید آمد

این نسل گرم و بی ریا را دوست دارم

 

یک عمر دارم دردها را می شمارم

درد است وقتی دردها را دوست دارم

 

همچون شقایق داغها بر سینه مانده

این رویکرد ناروا را دوست دارم

 

هم بوته های سبز و هم گلهای پرپر

یعنی تمام باغها را دوست دارم

 

کوتاه کن شرح بلند غصه ات را

در عشق تو جور و جفا را دوست دارم

 

جان کلام شعر من تنها همین است

القصه این پروانه ها را دوست دارم

 

خلبان محمدرضا ملکی - باتیس

 

در ماه های اول جنگ آنچه که باعث شد نیروهای دشمن در پشت مرزها متوقف شوند وجود و حضور خلبانان قهرمان نیروی هوایی و همچنین تکاوران نیروی دریایی بود. پروازهای شبانه روز این جان بر کفان باعث کند شدن پیشرفت نیروهای دشمن شد. در خاطرات خلبانان ذکر شده است : به محض اینکه هواپیما می نشست تا آماده شدن هواپیمای بعدی ، خلبانان جهت مسلح کردن آن در همان شیلتر منتظر می ماندند تا دوباره پرواز بعدی صورت پذیرد . این جنگها به جنگ تانکها معروف شد چون خلبانان شکارچیان تانکهای عراقی بودند و این عملیات به بهترین شکل ممکن انجام می شد .

در همان روزهای اولیه ی جنگ با توجه به آمادگی پدافند دشمن، بسیاری از خلبانان شهید شدند و آنهایی که می ماندند ، همچنان به این ماموریتها با تمام وجود ادامه می دادند تا آنکه نیروی زمینی ارتش و همچنین نیروهای مردمی و سپاه در منطقه مستقر شدند . امروز کمتر کسی این رویدادها را به خاطر می آورد و اگر هم جایی مطرح شود بصورت سطحی و گذرا است. و اما حقیقت این است که اگر نیروی هوایی ابتکار عمل را به دست نمی گرفت ، فتح سه روزه ی تهران که صدام از آن یاد می کرد ، شاید امکان پذیر بود. این شعر ادای دینی است به خلبانان شهیدی که راه بی برگشت را برای اعتلای نام ایران برگزیدند. روحشان شاد و یادشان گرامی و پر رهرو.