رونق معرفت

بی خود زخویشم و بیدار تا سحر

ای دل بسوز تو از پای تا به سر

از مردم زمانه غمی دارد این دلم

آتش فتاده در دل و سوزانده خشک وتر

هرکس دلی شکست و دگر متهم نمود

بیچاره مردمی که چنین گشته در بدر

با حیله و تزویر و با ریا و تباهی

ازروی جفا سرو وفا کشته با تبر

رونق فتاده بین تو زبازار معرفت

کس را زکس نبوده زافتاده ای خبر

هر صبح وشب و نیمه شبان در پی نماز

حیف این نماز را که فقط خم شود کمر

آشفته توشه گیر و تو بگذر زاین دیار

از دست مردمی که چنین گشته بی هنر