پائیز بی ریا

دلم پاییز میخواهد
هوای کمی سرد
لباس های کمی گرم
اسمان کمی ابری
آفتابی
دلم ابرهای سیاه پاییز و
غرش بلند رعد و برق را میخواهد
زوزه ی باد بپیچدو
آسمان از من عکس یادگاری بیاندازد...
آهای
پاییز دلگیر
چقدر در حقت ظلم شده است
به راستی
چرا تو را دلگیر می نامند
تو که عاشقانه میباری
ماهرانه نقاشی میکنی زمین را
و شاعرانه موسیقی باد را به صدا در می اوری
پس چرا دلگیر..؟!
پاییز من
شاه فصل زندگی ام
چقدر محتاجم به تو
اینروز ها
انقدر از خودم رفته ام
از زندگی رفته ام
که شاید فقط
با نعره ی خشمگین‌اسمان
بشود من را به خودم باز گرداند
شاید اگر تمام‌باران های پاییز بر سرم‌بریزد
به هوش بیایم
به اکسیژن مصنوعی نیاز دارم
اما
طبیعی اش را بیشتر دوست دارم
دلم باد های تند پاییز را میخواهد
برگ های رقصان زرد و نارنجی
و قرمز شدن نوک دماغم از سرما
دستهایم را در جیبم فرو کنم
راه بروم و شعر بگویم از دلبری هایت
بگویم که چه زیبایی و بی ریا
مث برگی که برای قوای شاخه ها
به پای درختش میافتد
مثل بارانی که برای بارور شدن زمین
خودرا به خاک میزند
و مثل درختی که عریان میشود
تا مبادا کودک تنگدستی
در سرمای زمستان به او غبطه بخورد..
مثل پائیز باشیم

همینقدر عاشق

همینقدر بی ریا...

شبنم آبان