همچنان كوهم !

من خانه ام رابرفراز قله ميسازم !

شايد كه باتنهائي ام پنهان كنم رازم

ديگرنميخواهم ميان قوم خود باشم

چون دركناراهل نادان عمرخودبازم!

اين ايل نابخردهميشه غرق تزويرند

بالحظه هاي پوچ خودهمواره درگيرند

مملوكِ افكارعقيمِ ذهنشان هستند !

زانو به سينه انتظاردست تقديرند !

وقتي به رسوائي كشيدند نغمه ي سازم

حيران شوم ازكارشان چون ميكنند نازم !

فانوس بي نوري شدم درعمق درياها !

چون مرغكِ آواره اي بي عشقِ پروازم

آنها كه ازريشه خزان كردند بهارمن

ديگرچه ميخواهند ببينند ! شام تارمن؟!

انديشه ام پوسيده! ازاين سنگيِ دلها

هرجاگلي رويد، شده خارَش دچارمن

كزكرده اند درلابه لاي سايه اندوهم

باغصه ميسازم وليكن همچنان كوهم !

ساقي بده جامي كه ازخودبي خبرگردم

كوچيده اين فكروتمام جسم بي روحم