نقره داغ

با تو هستم 
ای به یغما رفته در تاراج طوفان های سختِ بی سرانجامی
تو ای افتاده پای ریشه های مخفی و بی جانِ استیصال 
در آوار پاییزانِ بی برگی
گمانم اشک ها خشکید 
در تبعید لبخندی که هرگز نقش بستن را نمیفهمید
 لای آن ترکهای کبودِ تا ابد باقی
با توام ای دل
نفهمیدی میان این قمار نابرابر سخت مغلوبی؟
شنیدی جیرجیرکها تمام بغض هاشان را بهار، آواز میخوانند؟؟
اینجا هر زمستان پوزه بندِ "هیس" روی نقره داغ صورتِ مغموم، میخندد
عبورِ بی سرانجامِ نگاه قاصدکهای شناور 
در ارکستر تلخ باد
 تا رگهای مسدود تنِ نیلوفران ساده ی بی سرزمین
انگار 
آب را در هاون اندیشه میکوبد 
آی پاتوق های غمگین از حضور خسته ی تاریخ
رویاهای من، 
آکنده تر از "مویه" در آوازِ تب دارِ "سه گاه" جیرجیرک هاست