انسداد

از زوایا
به درون میخزند
سایه های تباهی
نمیبینم در شب تیره تلالو ماهی
که بنمایاند به من مسیر کوره راهی
تا بلکم پیش کشد مرا بدانجا که 
قل میزند خون
از دهانه ی خشکیده 
چاهی
دو ده و نیم پیش از کنون
به بالینم, آرزوها خواندند
همه دروغ
جلوه هایی را از حقیقت, در هم تنیده با فسوق
میگویند در خیال خود : 
نهایت اینست ,فنا اینجاست
مغلوب شد آنکه را که
در فکر فرداست

 هفت و نیم بعد از آن سال
میبینم
سرسرایی جمله نورش
گام میزنم آهسته 
بروی پل عبورش
میدود سوی مشامم
بوی خدا بر اعتقاد
پخش است همه ذرات وجودم
با نهایت 
انسداد