جوی زلال

دوست دارم بروم همچو قدیم                                                            درمیان بوته زاران                                                                            بین آن گل های وحشی که کنارش برود جوی روان                               چه زلال است وخنک                                                                         ماهی قرمز جوی می کندرقص به نور                                                  و درآن آب زلال سایه درخت بید                                                        وکبوتر که نشسته بر درخت                                                               همه از لطف خداست                                                                        ولی ما آدمها کشتیم آن جوی روان                                                     وازآن درخت بید به جز آن شاخه خشک وکمی خاکستر                         یادگاری نماند                                                                                  آن کبوتر هم دگر هیچ نخواند                                                            ماهی قرمز جوی رفت درتنگ بلور                                                      و چه آوردیم ما سر این موجودات                                                    پس نگیریم جلوی جوی روان                                                            تاکه زندگی شود باز عیان