نصيب من از عشق

غیر از تو هرکه هست فراموش می کنم

من متهم به بوسه ی ناخورده از لبت

خود را اسیر تهمت و پاپوش می کنم

این چای، چای آخر و رفتن کلام تو

چون زهر چای آخر خود نوش می کنم

باید که از جنازه ی من رد شوی همین

خود را به رسم عشق کفن پوش می کنم

ازمن جدا نمی شود آن خاطرات تو

باور چه کرده ای؟ که فرا موش می کنم

تنها شدن نصیب من از عشق بود و بس

تنهایی است آنچه که تن پوش می کنم