پیغمبر مشرک

پیغمبری مشرک به آئین خدا بودم
سکان کشتی دستم و بی ناخدا بودم

من آنقدر پاپیچ دنیای خودم بودم
که گاهگاهی از نفسهایم جدا بودم

 در هر نگاهی زندگی را هار می دیدم
عمریست با سگ هرزگی ها آشنا بودم

من روزهای گم شده در بین تقویمی
غمگین ترین شکل غروب جمعه ها بودم

ضحاک بودم شانه هایم گریه می کردند
بر حال و روز چون منی که اژدها بودم

من نعش های بی سر این بی سرانجامی
در های و هوی رفتنی بی انتها بودم

کابوس بودم خواب هایم قهر می کردند
حتی اگر رویا ولی بی محتوا بودم

ته مانده ای از مرگ اما شوق ماندن بود
این زندگی را که در آن از ابتدا بودم

ماسیده بودم بر دهان شعرهای خود
جای کبودی های مشتی ناسزا بودم

لعنت به شعر و شاعری و آرزوهایم
من وصله ای ناجور در بین شما بودم