سفر

ز رهی دگر چو آید به همان رهش سفر کن         سفری ز غایت دل به همان رهش گذر کن

من و ما و مهر و عزلت همه را به سایه افکن         چو به سایبان مهرت برسی به دیده تر کن

به اله چنان قسم گو  که ستارگان خلوت              همگان به یک اشارت به دمی گرد سر کن

سفری دگر چو شایدبه بهای دیده شستن            به شمیم عطر یاسی تو ترنمی دگر کن

برو سوی ساغر دل که سبوی دل شکسته           در میکده گشایید و کنون چو باده سر کن

هله گشته وقت مستی و طرب نهایت جان         گذری به خوان هستی بنما ز خود حذر کن...