با تو

 

غزل را میبرم سویت گوارا کردنش با تو
دلم را با خودت بردی مدارا کردنش با تو

مرا بردی به شهری پر ز تنهایی دوران ها
تو کردی شهر من ویران بخارا کردنش با تو

مرا بردی و کشتی و هنوزم همچنان تنها
خزان کردی گلستانم بهارا کردنش با تو

نه عقلی مانده و هوشی نه این دل مانده و گوشی
فقط احساس کم مانده هزارا کردنش با تو

تو بودی دین و ایمانم همه جانم به قربانت
تمام دین من هستی اهورا کردنش با تو

چنان با خنجر عشقت بریدی دل ز ما آخر
مداوا کردنش با من شمارا کردنش با تو