رویاهای آبستره

 

ماه در مهابت بزرگترین تپه  فرو میریزد
خون  آسمان  پخش میشود
زنان نامرئی شمال
هنوز میان دو درخت قدیمی  زیارتگاه ها میگریند..

نوار سبز را گره میزنم

و موهایم را..
یک مشت بوسه در فحوای بیفلسفه ی ودکا میریزم
حالا ماه خاموش شده است
گلهای میخک، در حاشیه ی دانوب..


.
.
.
_عزیزم!
تو تا به حال شکوفه ی گیلاس را بوسیده ای!؟_
.
.
.

میان فصلها میدوی
 و من به دنبالت
عطری خسته از مسامات  تنم سر میرود
با لبهای زهرآگین،،،
میبوسمت
میبوسمت..
.
.
 در میان این صف بی انتها...
 آغوش  دیگری نیست
.
.
.

میبوسیم،
پرنده ها اوج میگیرند

همه ی زنها اینگونه اند!!

مینشینم
می ایستی
 راز غمگین نگاهم،
 میان  چشمهایت
و چند مایل خاک ، مانده به سیلسیا
 تو از رویاهای آبستره بیرون می آیی
آه
ستاره ها،
 به هیأت پولک های مرموز در مه پنهان شده اند
.
.
.
_ من میترسم،
دامنم را رها نکن!_

ابرهای باردار وانیلی را در آغوش میکشی
، انگشتانت در لمس آبگینه
بازوهایت، معبد سنگی  دور...
و ماهی قرمز کوچکِ میان دنده هایم، بیرون می افتد

دستانت در امواج دریای سیاه، پهلو میگیرد
در تناجی نتهای سیاه،
و جنگل، سیاه
و شب آهوچشم، سیاه

.. میبوسمت
حریر آبی پیراهنم در باد
بوی پیراهنت در باد

خاکستر  در باد.....


_قرص پروپرانولول برآیم می آوری؟!_
.
.
.

آرامْ آرام،
آغشته به  زخم و الکل..
نبض خنده را میگیری،
برای سوزش دلتنگی هایم
که درست از  وسط نقشه ی شهرها رد میشود
 و همه ی همه ی نامه هایم،
که "تو"
برای "من"
یک جهان وطنی.