حوای من

حوّای من!

این گناه بر گردن هیچ سیب و گندمی نبود

جز سیب لبان تو

گندم گونه های تو

و دل ندید بدیدِ من

حوّای من!

آدم زمین گیر نگاه تو شد از روز نخست

و زمین از اشک های تو آبستنِ درختان شد

وقتی بهشت را به حس یگانه بوسیدن و گریستن فروختی...

که می داند که دست های تو

پلی ناپیداست میان باغ های بهشت

و تمنای همیشگی من

دمی که تنگ در آغوشم می کِشی؟...