مرگ آوازیست که به ایمان نمیرساندم

رنگین کمانها را بر الفت خاکستری عدم  میپاشی..
  غازهای برفی مهاجر  پرواز میکنند
خراجگزاران نیمه وحشی یشم،   در مزارع پنبه میخزند
موسیقی تناجی خونست
  در رگهای مهیج گل های  تنباکو..
فندک میزنی
عطر چکامه و دود میپیچد
شراب شعله میکشد
صخره های تنگستن سیراب میشوند..
 آه در این شب مفرغ عبوس
در مرثیه ی زهم غوکهای مردابی حسود...
در رمه های شرمناک  غم و گیاه
 پرندگان  سفید خاموشی
بر کتف مجرد اقیانوسیت، بیدارند

. 

. 

. 

من نذر کرده ی شارح اشکم، میدانی
در آستان فراخ حضورت
در غزلهای رقیق پرنیان و پولک
در رزم شرقی گلهای گس انار
و آیین گرم بوسه و  عاج..
ای بارانبازی طربناک شهود هر آغاز
مرگ آوازیست که به ایمان نمیرساندم

و روبانهای گنگ خورشید عشقگانه میدانند
من نذر کرده ی شارح اشکم
..