ترانه!

کی میتونه بِهِم بگه

چرا باید پروانه رو

کنارِ گلدون بکشم؟،

تو قابِ پنجره باید

مرغِ غزلخون بکشم؟،

رو پرده ی سیاهِ شب

یه ماهِ خندون بکشم؟

کی میدونه؟ چرا باید

آینه و شمدون بکشم؟!

تو کوچه باغِ نقاشی

 تخت سلیمون می کشم

واسه دیوای خط خطی

یه گوشه، زندون می کشم

تا ورکشی دامنتو

آیینه بندون می کشم

میخوای، عروسِ قصه مو

تو حوضِ مِیدون بکشی؟

جای دوماد، رویِ چمن

یه بیدِ مجنون بکشی؟

رو موجِ اشک و دوشِ شب

گیسِ پریشون بکشی؟

به جای ماه، تو آسمون

یه قلبِ پر خون بکشی؟...

که چی؟

شاید، تو آسمون

یه چیکه بارون بکشی؟!

مگه چش لیلی،

 بید مجنون می خواس؟

مگه دوش شب

گیس پریشون می خواس؟

تا گل کنیم تو کوچه ی اقاقی،

خاکِ دلِ ما،

 بوی بارون می خواس؟

بگم؟! ...

دلم ،ناله ی  ناودون می خواس!

بذار تو باغِ سبزِ تو،

صدای خوندنم بیاد،

شیرین اگه ناز نکنه،

فرهادِ کوهکنم بیاد

واسه منم، یه بویی، از

اون پاره ی تنم بیاد

تو چشم من به یاد تو

شبای روشنم بیاد،

واسه ا ت ترانه سرکنم

دنیا رو وارون بکشم،

لیلی تنها رو یه شب

مست و پریشون بکشم،

بذار دوباره کوچه رو

به عشق مجنون بکشم!