بودایِ غم ِسُرخ خزان، آیینه دارت..

ای در اَبدِ خَسته، جهان  آیینه دارت
بودای غمِ سُرخ  خَزان، آیینه دارت
ای در کنفِ هَستیت آغوشِ فَناهاست
مَقصودِ  تَمنّایِ کَسان، آیینه دارت
از بند نگاهَت، نگسسته اند  زمانی
غوغایِ زمینْ نعره کِشان، آیینه دارت
جُز ذِکر حضورت نَشناسند شَرابی
هر میکَده، بی نام وُ نِشان آیینه دارت
ای خالقِ موهومِ اساطیریِ تنها
در کعبه یِ دل، کُفر وُ گُمان آیینه دارت
در کِثرَت شبْ ریز، کِرا جُز تو بیابم
آفاق،  کَران تا به کَران، آیینه دارت
اِبلیس، هَمان عاشِقِ دیرینه یِ زیباست
در  حوصله یِ  پیر وُ جَوان، آیینه دارت
در ساحتِ اِنسان، پُرم از خویش خدایا!
من  زَخمی وُ بی تاب وُ توان آیینه دارت؟!