سوگ شبانه

پاییز لای آلبومهای قدیمی جا ماند
 پیراهن مشکی بلندم در آیینه گم شد
گردنبند الماس سیاه ، شکست

نتهای غمگین پلکهایم
در  پتریکیوکای  پنجدری لانه کرده بود
خون رنگ پریده ی  خورشید که
زیر پوست آبی آسمان، لغزید
لباس بومیت را به تن کردم
تاج شکوفه ی پرتقال را  ، به موهایم بستم
گوشواری از پرنده پوشیدم... 
حالا،  شوکران تلخ آوازت
گلدوزی های دامنم ، را مسموم میکرد

شب  از نیمه گذشت
شرق در کبودی های تنم، خزید

پرستوهای نگاهم
در فصل بارانخیز کوچ 

 بوی بدوی خاک را بهانه گرفتند
ابری خسته، در دورها نی میزد
و دهان سرخ پنجره، در آهنگهای شبانه گریسته بود.. 

سیده نسترن طالب زاده

بهار 98.