در محاق ئیل

مادیانی سرکشم
،در میان گله های وحشی دور
آنگاه که میریزد بر دامنم ،
آبی آغوشت،  گلهای  نرگس شارون..
دوستت دارم

صخره های درنوردیده ی گنگم
چون تلخی مزارع قهوه،
در پلکهای شب،
ای مهربان شمالی!
ترانه ی  بوسه های مقدس قلبم، در آهنگ خون

ای چشمهای تو، جنگلهای زمرد در مه
آوای صامت اندامت
در برکه های جوان، در قو
.. در فصل کوچ
در خاوری که میان دستهای ما قد میکشد،
دوستت دارم


، در التهاب باد
بوی پیراهنت گم شد،
در محاق ئیل
ستاره ای پیداست
چون بهشتی دور  و رها
دوستت دارم
.
.
.

می رانیم
به رزمگاهی که مرزهای ابدی توست
در کرانه ی  خاموش رود
با بیم آتش و دود
دوستت دارم
در موسیقی دستانت
، زندگی جاریست
، و نام زیبایت، جاودانه ام میکند
، تو را چون ارتدادی بیهنگام، دوست میدارم
،  در تقریر شرقی گیسوانم
در تاختهای  بوسه و برف
تا قلب  بادیه های عرب
دوستت دارم
آه
لبخند تیبریاس
در کرانه ی دستهایم
چون آرزوهای نیلگون، زیباست
و پنجه ی مریم
هر بهار در گل مینشیند
 تو را در دامنه ی کوهستانهای خمار، دوست میدارم

با روشنای شمعدانهای برنزی شب
در  شهود مسجدالحرام  آغوشم،
 
،
.
.
.
ای تلخای  عاشقانه ی باور
تو را
.
.
.
 بی خویشتن
 
کفرانه تر

کفرانه تر
دوست می.. دارم

.