روزه از بهر ریا

باز یادم به زمانهای قدیم افتاده
روزه از بهر ریا
هی نشان میدادیم
دهن خشک و زبانی که نشان از روزه
هی فراموش کنم
جرعه ای آب تناول بکنم
و بگویم ای وای یادم از روزه نبود
مادرم با لبخند: چون فراموش شده
عیب و ایرادی نیست
علت روزه گرفتن این بود
تا مگر وقت اذان و افطار
دست پر مهر و محبت بکشد مادر من بر سر و گوش
و بگوید پسرم مرد شده
از سحر وای نگو
و چه احساس دل انگیزی بود
که تصور بکنی مرد شدی
و به یک چشم به هم مالیدن
واقعا مرد شدم
کاش کودک بودم ، روزه ی مصلحتی
ربنای استاد...
و اذانی که مؤذن زاده
عقل و هوشم میبرد
شوق بازیِ پس از افطاری
تا به نزدیک سحر
و سحر باز سحر...

20 خرداد 95