سیاه و سپید( 5)

پیراهن آبیم، مواجی چشمهای توست
 و آواز شورت در گلوی نتها رخنه کرده.. 
آه، کلاویه ها
در سرزمین غمگین من، سیاه و سپید میرقصند
 پرندگان، سیاه و سپید،
دخترکان، سیاه و سپید
نهنگها، سیاه و سپید
و در کمرگاه غریب کوهستان
 هودجهای خسته
جامهای شکسته ی عشاق را  سپید و سیاه گریسته اند

دستم را که میگیری
پولکهای سرد اندامم
بر تن گنگ سنتورها میریزد،
و هیچ زنی به اندازه ی من
برای تو، 
غزل در لبهایش نخواهد کاشت..

. 

. 

. 
رمه های سرخ طلوع آیینه زارانم باش!
در تب مات ماه و اقیانوس
هزار شاخه رز سفید، از سطرهای نیمه کاره خواهم چید،
هامونه های پریشان دور را رام خواهم کرد
، و به اندازه ی خیز یک پرنده ی کوچک از اوج،
در عطر پیراهنت
رها خواهم بود..


سیده نسترن طالب زاده