نان و عشق

با باد سردی که این روزها در کوچه میوزد

هنوز  با  لباس  تابستانی  راه   میروم

برای سرما خوردن  کمی دلتنگ شده ام

 از خورشید خسته ام به دنبال ماه میروم

مانده ام چگونه  روزها را باور میکنیم

از نخوردن نان و شب وروز  کار کردن

از نجابت  مردمانِ  سرزمینِ مان   و

 یکصد سال شب برای نفتِ خام مردن

آنان که با صدای  گلوله ها   خوابیدند

ابر سیاه را   همیشه  انکار میکردند

و فردا  برای ضیافت   شام   افسونگر

با کودکان گرسنه هم پیکار میکردند

همه میدانیم هر جایی که زتدگی باشد

باید همیشه فکر لقمه ای  نان باشیم

اگر امروز برای خوردن تلاش نمیکنیم

 ذره ای هم  برای فرزندانمان باشیم

شاید از خودت  سوال  میپرسی؟سرخابی

چرا   اشعار   عاشقانه   زیاد    ندارد

زیرا او با همه دردهایی که در دل دارد

 عشق پاکی را در خاطرش  به یاد ندارد

تمام کودکیش را خوب  مرور میکند

برای خانه هایی  که سایه بان ندارند

برای  مادرانی  که   فرزند  ندارند

برای مردمی که لقمه ای  نان ندارند.