از من نشانی مانده است آن کفش پاره

از من نشانی مانده است آن کفشِ پاره

در آسمانِ شعرِ تو قلبِ ستاره

انگار؛آن هم لنگه کفشی خسته باشد

گفتم برایت درد را  رنگی دوباره

افسانه بافی می کنم حالم دگرگون

تو سنگِ مرمر هستی و من سنگِ خاره

قسمت نبود پیشت نشینم رویِ دیوار

انگشت بر لب می نهی یعنی که آره!!

تا ترکمنچایِ دلم را خط کشیدی

من دوستانِ خسته را کردم شماره

از من نشانی دیگر از کوچه مگیرید

این مُرده را لایق فقط سنگِ مزاره

خندیدی و گفتی برو با حالِ ناجور

این قصه از حست برون جوری شعاره